Vandaag is het precies honderd jaar geleden dat de Wet op de scheiding van Kerk en Staat in werking trad. De wet, kortweg ‘Loi 1905’ genoemd, wordt beschouwd als het fundament van de Franse Republiek, en maakt aan het begin van de 20e eeuw een einde aan eeuwen inmenging van de kerk in de Franse staatsinrichting. De wet garandeert godsdienstvrijheid en sluit publieke financiering of ondersteuning van welke religie dan ook uit.
Het enige andere land in Europa waar kerk en staat gescheiden zijn is Turkije. Ierland, Griekenland en Polen plaatsen hun grondwet onder het gezag van de Heilige Drieëenheid, het Duitse volk verklaart zich ‘bewust van zijn verantwoordelijkheid voor God’. In Engeland is het staatshoofd ook hoofd van de Anglicaanse kerk. In Denemarken is er helemaal geen scheiding en is de kerk een soort overheidsdienst. Het Nederlandse staatshoofd ontleent haar gezag enkel en alleen aan de ‘Gratie Gods’, en in het parlement bevinden zich fundamentalistische partijen die de Grondwet aan de laars lappen, zonder dat hen een strobreed in de weg wordt gelegd.
De ‘Laïcité’ is in Frankrijk zelf bijna een religie geworden, en iedereen die zegt iets aan de wet te willen veranderen, zoals Sarkozy afgelopen zomer liet doorschemeren, wordt beschouwd als een ketter.
