Ergerlijk poldergeneuzel

Mijn collega’s van dagblad De Pers vonden een beroep op de Wet Openbaarheid van Bestuur gerechtvaardigd om inzage te krijgen in de uitgaven van de Nederlandse ambassades. Een artikel dat journalistiek net zo relevant is als een bericht over een verdwaald lieveheersbeestje. Gezien de vele makkelijke (en slechtgeschreven) commentaren op verschillende webzijdes, leidde het bericht desondanks tot offensio populi. Volgens RTL Nieuws zouden ook kamerleden ‘verbaasd’ zijn.

Schamel bedrag
Laten we de ‘ophef’ even in perspectief zetten en Parijs als voorbeeld nemen. Hugo Siblesz, de ambassadeur in de Franse hoofdstad, zo concludeerde de krant, had de grootste onkostennota van alle Nederlandse ambassades en gaf in 2008 maar liefst 14.000 euro uit aan champagne! Schandalig? Of is het juist een schamel bedrag? Als regelmatige gast van allerlei Parijse ambassades kan ik goede vergelijkingen maken. De Nederlandse ambassadeur is minstens zo gastvrij als zijn Parijse ambtsgenoten, maar voert een verre van exorbitant receptiebeleid. Wat dat betreft steekt hij dus niet boven het maaiveld uit, een karaktertrek die Nederlandse criticasters toch zou moeten aanspreken. En hoeveel champagne koop je eigenlijk voor 14.000 euro? Een correcte, maar niet uitzonderlijke champagne als een Louis Roederer Brut Premier kost 34,50€ incl. BTW. Met een beetje onderhandelen kun je daar wel 25€ excl. van maken. Daarmee is het Parijse budget goed voor 560 flessen per jaar, oftewel anderhalve fles of 9 glaasjes prik per dag. Een nogal schamele hoeveelheid als je weet dat de Nederlandse ambassadeur wekelijks gemiddeld enkele tientallen gasten ontvangt. Het grootste deel daarvan vloeit ongetwijfeld op het jaarlijkse Fête des Tulipes, ter gelegenheid van Koninginnedag. Ik schat dat daar ongeveer 600 (hoofdzakelijk Franse) gasten rondlopen (inclusief uw trouwe edoch republikeinse correspondent). Als iedere gast gemiddeld twee glazen champagne drinkt (en uit eigen ervaring weet ik dat het er veel meer zijn) kom je op een verbruik van zo’n 200 flessen op die ene avond, al meer dan eenderde van het totale budget.

Pure winst
Graag kijken Nederlanders naar wat iets ‘kost’, zelden naar wat iets opbrengt. De hoogte van de Parijse onkostennota valt mij ontzettend mee. Parijs is een dure stad, maar dat is niet de enige reden. Een belangrijke rol van een ambassade, zo niet de allerbelangrijkste, zeker in landen waar geen diplomatieke conflicten mee zijn, is het behartigen van de belangen van het zakenleven, en in mindere mate, het culturele leven. Frankrijk is een van Nederlands belangrijkste handelspartners (de derde, na België en Duitsland). Volgens de EVD bedroeg in 2008 de totale Franse import vanuit Nederland 32,3 miljard euro, een toename van 13,2 procent ten opzichte van 2007. Omdat Nederland veel minder invoert uit Frankrijk, was het overschot op de handelsbalans in 2008 15,491 miljard euro, een toename van bijna twee miljard euro ten opzichte van het jaar daarvoor. Nu komt dat enorme overschot natuurlijk niet uitsluitend door het werk van de ambassade, maar de rol die de diplomatie speelt in het internationale zakenleven moet niet onderschat worden.

Cheers!
Met andere woorden: in ruil voor anderhalve fles champagne stort Frankrijk per saldo dagelijks (!) ruim 43 miljoen euro op de bankrekeningen van Nederlandse ondernemingen. Kortom: Z.E. Hugo Siblesz is niet alleen kampioen declareren, maar waarschijnlijk ook kampioen Return on Investment voor de BV Nederland. En daar mag wat mij betreft op gedronken worden, ook op kosten van de belastingbetaler die ruim profiteert van de handelsgeest van de Nederlandse ambassadeurs. Voor wie daar moeite mee heeft, heb ik hier nog een pak zure melk klaarstaan. A votre santé !

Foto: CC Gabyu