Het is weer voorbij, die relatief mooie zomer. Deze week hervatten de meeste Fransen hun werk, hun school, hun normale ritme. Sinds mensenheugenis (hoewel, ook weer niet sinds zo heel erg lang; betaalde vakanties bestaan pas sinds de jaren vijftig) ligt Frankrijk in heel augustus plat. Vanaf juni wordt er reeds naar toe gewerkt, er worden minder afspraken gemaakt, en projecten worden graag over de zomer heen ‘getild’: “On verra ça après la rentrée”. Maar in de week van 1 september pakt iedereen vol goede moed de draad weer op. De bordjes met ‘fermeture annuelle’ verdwijnen weer van de rolluiken. Het is de tijd van nieuwe kleren, nieuwe boeken, nieuwe voornemens en vooral ook de tijd van nieuwe boeken.
BOEKEN
Ieder jaar rond deze tijd vindt een heus litterair bombardement plaats. Maar met 663 nieuwe romans die er tot eind september verschijnen kan het niet echt een precisiebombardement genoemd worden. De meeste van de nieuwe uitgaven verdwijnen snel in de vergetelheid. Over andere zal nog jaren gepraat worden.
De meeste belangstelling gaat dit jaar uit naar de roman La possibilité d’une île
van Michel Houellebecq (waarover later deze week meer), het boek dat gisteren is verschenen en waarover nauwelijks iets bekend is. De pers heeft geen exemplaren gekregen, en moet het tegelijkertijd met het publiek ontdekken. Althans, zo wordt gezegd. De onsterfelijke Angelo Rinardi vond twee weken geleden toevallig een exemplaar van het boek in een parkje in het 3e arrondissement, en liet geen spaan van het boek heel. Houellebecqs voorgaande boek, Plateforme
over terroristische aanslagen op toeristen, kwam tien dagen uit voor ’11 september’. Mijn eerste indruk: Een buitengewoon lelijke kaft (niet onbelangrijk voor iemand die boeken vooral om hun cover waardeert), en stank. Letterlijk. Het boek stinkt naar alle 22 ongewassen sokken van een amateurvoetbalteam dat net een wedstrijd heeft gespeeld op een gortdroog veld in een hittegolf. Ik zal mij dus door de stank heen moeten werken om te weten te komen of dit boek op hetzelfde niveau staat als Plateforme.
Andere titels die dezer dagen in grote stapels uw aandacht zullen trekken zijn Acide sulphurique van de Belgische zuurpruim Amélie Nothomb, Une fête en larmes van Jean d’ Ormesson, en de autobiografische Le roman des Jardin van romanticus Alexandre Jardin. De meeste van deze romans bevinden zich in mijn vakantiebagage.
