De nieuwe Franse ambassadeur in Tunesië, Boris Boillon, was zo bot tegen journalisten, dat hij zaterdagavond op de Tunesische televisie publiekelijk zijn excuses heeft moeten aanbieden. Zaterdagochtend eisten 3000 demonstranten het vertrek van de diplomaat die nog maar een week op zijn post zit.
“Rot op, kleine Sarko”, “Meneer Boillon, u bekleedt een diplomatieke post maar bent geen diplomaat”, “Boris rot op!“, en “U beschaamt Frankrijk”: Drieduizend demonstranten eisten zaterdag in Tunis het vertrek van de nieuwe ambassadeur van Frankrijk. Zij uitten hun woede over het “gebrek aan diplomatie” en de “agressie” van de 41-jarige Boris Boillon, die sinds 2009 ambassadeur in Irak was.
De vers benoemde Excellentie ontmoette de Tunesische pers afgelopen donderdag voor de eerste keer. Doel van afspraak: zich voorstellen en de inhoud van zijn missie presenteren. Een missie die onder het vergrootglas ligt, na het jarenlange samen heulen van Frankrijk met het regime, een taak die bovendien bijzonder gevoelig ligt na de recente fouten van de Franse diplomatie tijdens de revolutie die leidde tot de ondergang van Ben Ali; Pierre Ménat (60), de vorige ambassadeur, heeft daarvoor de prijs moeten betalen. “Ik ben hier om een nieuwe hoofdstuk in de bilaterale betrekkingen te openen. Dat impliceert een andere stijl, een andere benadering”, zei Boillon, die de taal van de Profeet vloeiend spreekt.
Bij de ontmoetingslunch vertelde hij de verslaggevers: “Frankrijk is hier niet om de les te lezen, het zou misplaatst zijn dit te doen.” Een journalist vroeg hem om zijn opmerkingen te verduidelijken. De ambassadeur is geïrriteerd en plots verandert zijn toon: “Probeer me niet over domme dingen te laten struikelen,” antwoordt hij, “Eerlijk gezegd, eerlijk gezegd, denkt u dat ik van dat niveau ben? Denk je dat van de kleine domme zinnetjes ben? Ik ben hier om een filosofie te presenteren.” Na de lunch volgt er een nieuwe confrontatie. onwel voelt na de lunch. Een verslaggever vraagt naar zijn gebrek aan ervaring vergeleken bij zijn voorgangers. Hij duwt de microfoon weg en het interview is afgelopen. Later belt Boillon de verslaggever om zicht te verontschuldigen voor het feit dat hij zo hard was.
De “kleine Boris” van Nicolas Sarkozy
De Tunesische televisie zond fragmenten van de bijeenkomst uit en die verspreidden zich als een lopend vuurtje op internet. Binnen twee dagen bouwt Zijne Excellentie een reputatie op via Facebook, de site die een belangrijke rol heeft gespeeld in de Jasmijnrevolutie. Inmiddels zijn er al enige tientallen pagina’s over Boris Boillon, met titels als ‘Nee tegen Boris Boillon’, ‘Boris Boillon – Casse toi pov con’ en ‘Boris Boillon rot op’. Die laatste heeft op het moment van schrijven al meer dan 12.500 ‘likes’. Ter vergelijking: oud-ambassadeur Peter Menat heeft tot nu toe geen enkele pagina op zijn naam. “Arrogantie heeft zijn grenzen”, schrijft Khaled. “De kolonisatie is afgelopen”, zegt Selim en “Het Tunesische volk kiest zijn eigen ministers en de tijd is rijp om buitenlandse ambassadeurs te beoordelen.” “Sarkoboy wegwezen!”
Zijn directe stijl, zijn haast en zijn cowboygedrag maken de vergelijking met president Nicolas Sarkozy makkelijk. De twee mannen zijn dan ook behoorlijk close. De president heeft het soms over zijn “kleine Boris”, of zijn “kleine Arabier.” Als goede kenner van Noord-Afrika, het Nabije en het Midden-Oosten, was Boris Boillon twee jaar de diplomatieke adviseur van Sarkozy. Hij is degene die rechtstreeks met Libië onderhandelde over de vrijlating van de Bulgaarse verpleegsters. In 2009 werd hij benoemd tot ambassadeur in Irak. In Tunesië heeft de Daniel Craig (zie foto) van de diplomatie genoeg werk om de puin te ruimen die Frankrijk in de relaties tussen de twee landen heeft veroorzaakt. “Hij is een man van daden, niet van woorden en polemiek”, bagatelliseert het Franse ministerie van Buitenlandse Zaken als reactie op de demonstraties.
Door de vele kritiek heeft Boris Boillon reeds zijn mea culpa moeten maken. Op zijn Twitter-account verontschuldigde hij zich met “Oprecht sorry als beledigd heb. Dat was niet mijn bedoeling.” Daarna verontschuldigde hij zich gisteravond op de Tunesische televisie. “Ik bied mijn excuses aan het volk van Tunesië aan,” zei de gekleineerde ambassadeur, “Ik ben energiek en duidelijk bereid om de bilaterale betrekkingen te bevorderen. Ik was spontaner dan ik had moeten zijn. Ik zal voortaan beleefder spreken.” Het is de vraag of deze woorden genoeg zijn om de gemoederen tot bedaren te brengen. Afgaande op de opmerkingen op de sociale netwerken, zal het gekrakeel tussen Parijs en Tunis nog lang en moeilijk zijn.
