Ik lees net op het wereldwijde interweb dat Jo Röpcke is overleden. Voor veel Nederlanders wellicht een onbekende naam, maar voor mij een invloedrijke persoon. Röpcke was namelijk jarenlang de kundige en innemende presentator van het filmprogramma Première op wat toen nog de BRT heette. Hij is gestorven in het harnas, gisteravond op het Filmfestival in Cannes, aan een hartaanval en werd 78 jaar. Een net zo’n mythisch afscheid als zijn Nederlandse collega Simon van Collem. Van Collem stierf tijdens de galapremière in Tuschinski van de Bond-film Licence to Kill in 1989.
Sinds ik een jaar of tien was (rond 1980) keek ik iedere donderdag naar de nieuwste filmfragmenten, de recensies en interviews van Röpcke. Daar zaten ook fragmenten bij van films waar ik nog te jong voor was om naar toe te gaan. Première lichtte niet alleen een tipje van de sluier op van de “grote mensen films”, het was ook zo’n beetje het enige Nederlandstalige televisieprogramma dat aandacht besteedde aan de Franse cinema, waardoor hij me liet kennismaken met Frankrijk. Door toedoen van Röpcke ben ik al op jonge leeftijd cinéphile geworden en niet veel later ook francofiel.
Volgens de VRT (zo heet de BRT nu) zag Röpcke meer dan 12.000 films in zijn leven. Ondanks zijn pensionering bezocht hij nog steeds ieder jaar het Filmfestival in Cannes. Drie jaar geleden zag ik hem daar staan voor zijn postvakje in het enorme Festivalpaleis. Ik wilde hem graag bedanken voor zijn invloed die hij met zijn programma op mij had gehad. Maar ik was nog steeds diep onder de indruk van de meester en te verlegen om hem aan te spreken. Ik liep snel door. Een gemiste kans… Bij deze dan posthuum: Merci Jo!
