Het boek Cécilia
van Anna Bitton heeft veel stof doen opwaaien deze week. Inspelende op de mogelijkheid dat dit boek vrijdag verboden had kunnen worden, had ik het donderdag al bij Amazon besteld (désolé, petite librairie), en de volgende ochtend lag het in de bus. Dit weekend heb ik me er doorheen geworsteld en ik kon maar tot één conclusie komen: Het onderwerp van het boek, Cécilia Sarkozy, die vrijdag voor de rechter tevergeefs eiste dat het boek verboden werd vanwege een vermeende grove inbreuk op haar privacy, had beter een zaak kunnen aanspannen tegen de schrijfster vanwege een grove minachting van het intellect van de lezer. Het boek Cécilia is een goedkope damesroman die normaal gesproken te vinden is op grote stapels in de hypermarchés.
Het boek van Bitton bevat meer gebazel over kleding dan een willekeurig nummer van het weekblad Elle.
Bitton begint met een beschrijving hoe Cécilia afgelopen november, precies een maand na de scheiding, in een restaurant bijna struikelt op platte schoenen. Zoals het hoort in een damesroman komen de schoenen later nog een keer terug, wanneer Bitton beschrijft hoe de kersverse minister van Justitie Rachida Dati moeite had om een van haar medewerkers te ontslaan. Totdat ze Cécilia in een schoenenwinkel tegenkomt. Rachida vertelt haar probleem, Cécilia belt Nicolas en ‘s avonds is het probleem voor Dati geregeld. Het boek leest verder als een stijlbijbel voor de hedendaagse Parisienne. We moeten doorstaan hoe Cécilia meubels koopt voor haar dochter bij Habitat en de Bon Marché. Hoe zij in haar Mini de busstrook neemt en hoe «een gerenommeerd hoofdstedelijk bobo-kledingzaak haar en haar dochters voortaan gratis laat winkelen. Dat komt als geroepen, want Cécilia zit immers op zwart zaad sinds de scheiding.
Zoals veel Franse schrijvers doen als ze niets te melden hebben, begint Bitton ieder hoofdstuk met een pretentieus citaat. Dat vult makkelijk pagina’s en geeft de lezer bovendien de gelegenheid de schrijver te vereenzelvigen met de geciteerde grootheden. De bescheiden Bitton schuwt daarbij zelfs niet om op groteske wijze uit het Nieuwe Testament te citeren. Iets dat Cécilia nooit zou doen, want «Cécilia heeft niet te veel gelezen, eerder het tegenovergestelde».
De schrijfster schildert Cécilia enerzijds af als een verwend nest en anderzijds als een slachtoffer. Wat precies de motivatie is geweest om haar «voormalige vriendin» te beschrijven, blijft echter onduidelijk. Wellicht hoopt Bitton een plaats te kunnen veroveren in Nicolas’ harem.
Het is jammer dat haar uitgever Bitton niet heeft gewezen op de ware betekenis van het citaat van Henry de Montherlant op pagina 65: «Il est parfois moins admirable d’user de son pouvoir, que de se retenir d’en user». Of zoals de oude Chirac zou zeggen: «U heeft een mooie gelegenheid gemist om te zwijgen».
This post is also available in:
English 
Nederlands 
Français
