Clotilde Hesme en Louis Garrel
Chansons d’amour Regie: Christophe Honoré (FR 2007, 100 min.). Met: Louis Garrel, Ludivine Sagnier, Clotilde Hesme, Chiara Mastroianni. Officiële site; Site regisseur. Mijn waardering: 
Ismaël (Louis Garrel), Julie (Ludivine Sagnier) en Alice (Clotilde Hesme) hebben een soort van driehoeksverhouding. Althans niet helemaal, want Alice doet niets met Ismaël. Hij is een metrosexueel en voor hem is het normaal om met twee meisjes te slapen. Op het moment dat de scenarist, pardon de regisseur (“Ik hecht geen enkele waarde aan het scenario,” aldus Christophe Honoré in Le Monde van 22 mei j.l.) het ook even niet meer weet, zakt Julie in elkaar voor een discotheek. Ze sterft ter plekke, zonder enige aanleiding. Ismaël zou een emotioneel wrak moeten zijn na dit overlijden, maar hij dartelt nog vrolijk vals zingend door het tiende arrondissement. Als rouwverwerking probeert de zus van Julie, gespeeld door vaatdoek Chiara Mastroainni, Ismaël te versieren, maar dat lukt niet. Uiteindelijk verleidt Ismaël zonder met zijn ogen te ogen te knipperen een voor zijn eindexamen studerende jongeling. Nog één liedje en het rouwproces is ten einde.
Om de zoveel tijd doen Franse regisseurs een poging een ‘comédie musicale’ te maken, een gezongen film. Een heel enkele keer is het resultaat de moeite waard (Jacques Démy in de jaren ’60 of On connaît la chanson van Alain Resnais uit 1997), maar meestal mislukt het jammerlijk. In die laatste categorie valt Chansons d’Amour. Op volledig nutteloze momenten barsten de pseudeo-minstrelen uit in een tenenkrommend gekrakeel. Met zijn korrelige camera doet Honoré geloven dat de welgestelde driehoek grenzend aan de Place de la Bastille nog steeds een volkse buurt is. Maar het is een bobo-ghetto geworden waar de enige maatschappijkritiek bestaat uit het klagen over de dalende omzet door de daklozententen aan het Canal Saint-Martin. Honoré beschouwt zichzelf als erfgenaam van de Nouvelle Vague. Maar deze nombrilistische regisseur kan beter omschreven worden als Nouvelle Blague.
Chansons d’amour werd dit jaar geselecteerd voor het Festival in Cannes, maar de dag na de wereldpremiere leek iedereen de film alweer vergeten. Als de Palme d’Or een discotheek zou zijn, dan zou deze wanstaltige navelstaarderij ter plekke dood neergevallen zijn.
