“Christine LAGARDE constateert met tevredenheid de daling van het aantal werklozen in maart 2010 (-6.600) http://bit.ly/dg1s41” twitterde Christine Lagarde (in het Frans), het knuffeldier van de internationale financiële ministers, gisteravond. Eindelijk goed nieuws voor Frankrijk? Is het eind van de tunnel in zicht? Laten we de cijfers wat beter bekijken.
Eerst een paar definities: Het Franse arbeidsbureau Pôle emploi verdeelt werkzoekenden in vijf categoriën. Categorie A zijn de werklozen zonder enig werk, anders gezegd de crème de la crème van de werkzoekenden. De ingeschrevenen in de categorieën B en C werken niet voltijds, maar respectievelijk minder dan wel meer dan 78 uur per maand. De gevallen in D zijn mensen zonder werk, die ook niet beschikbaar zijn (zieken, zwangeren, bohémiens). Tot slot categorie E; dit zijn de ingeschreven die op het moment van meting voltijd werken.
In maart nam het aantal werkzoekenden in de categorie A af met 6600 personen (of 0,2%). Dit is het getal dat aanleiding was tot het zelfbevredigende hosanna van Madame la Ministre (en haar Staatssecretaris Laurent Wauquiez). Ze ‘vergat’ dit resultaat toe te lichten. Het aantal werkzoekenden steeg namelijk: in maart waren er 3.891.000 mensen ingeschreven bij de arbeidsbureaus in Europees Frankrijk, tegen 3.872.000 in februari, oftewel 18.100 dolende zielen meer. Een toename van 0,5% in een maand, en zelfs 12,3% in een jaar. Lagarde en Wauquiez hebben weliswaar niet gelogen, maar ze hebben zeker niet de waarheid verteld.
Flexibel
Deze “flexibele waarheid” is de laatste twee jaar een gebruikelijke praktijk geworden. “Frankrijk doet het beter dan de andere landen in deze crisis”, is het mantra van de Regering Fillon II geworden. Dat is wellicht ten dele waar als men kijkt naar de korte termijn, hoewel zelfs dat gerelativeerd kan worden: volgens de criteria van Eurostat steeg de werkloosheid in Frankrijk het afgelopen jaar van 9% naar 10,1%. In dezelfde periode daalde de Duitse werkloosheid licht naar 7,5%. In Nederland bedroeg de stijging liefst 25%, naar 4%, maar daar blijft de werkloosheid nog steeds het laagst van de Europese Unie. Bovendien, iedere keer dat de regering vertelt dat de crisis nu barmhartig voor Frankrijk is, vergeet zij stelselmatig te vertellen dat dat straks ook geldt voor het economisch herstel. Frankrijk zal minder profiteren dan de buurlanden van een opleving, eenvoudigweg omdat het land niet zo flexibel met de economie is als de ministers dat zijn met de cijfers. Een ‘Plan de Rebond’ (het ‘Opspringplan’, een knappe semantische pirouette) dat vorige week werd aangekondigd, of een extra uitkering voor werklozen die geen recht meer hebben op een WW-uitkering, dragen allemaal niets bij. Al drie decennia schommelt de Franse werkloosheid rond de 8%, meestal hoger, zelden iets lager.
De crisis begon voor Frankrijk niet zoals voor de meeste landen in augustus 2007, maar al dertig jaar eerder. De enige uitweg was en is het creëren van banen. De Franse regeringsleiders weten dat maar al te goed, maar zowel links als rechts hebben in goede harmonie verzuimd concrete actie te ondernemen. Want voor meer banen is een dynamische maatschappij nodig en moet er een einde komen aan de morose houding die sinds dertig jaar Frankrijk, zijn angstige burgers en zijn weinig ambitieuze regering kenmerkt.
Het is jammer dat de Minister en de Staatssecretaris de cijfers creatief interpreteren. Zij hebben ongetwijfeld het uitstekende boek van Joe Best gelezen, Damned Lies and Statistics
. Ondertussen lijdt het land en is het eind van de tunnel nog steeds niet in zicht, ondanks de himmelhochjautzende tweets van de huurders van het cruiseschip aan de rue de Bercy.
© photo: St. Gallen Symposium / CC BY-NC-SA 2.0
[geo_mashup_map]
