Paris, je t’aime (FR 2006, 120 min) Regie: Olivier Assayas, Joel & Ethan Coen, Alfonso Cuaron, Isabel Coixet, Gus van Sant, Alexander Payne e.v.a. Met Natalie Portman, Gérard Dépardieu, Gena Rowlands, Nick Nolte, Juliette Binoche e.v.a. Mijn waardering: 
Een film over de liefde voor Parijs en de liefde in Parijs. In 18 korte films van ongeveer 7 minuten elk zien we de stad van de liefde aan ons voorbijtrekken. Het klinkt als een voor de hand liggend idee, en zou kunnen ontaarden in een cliché, maar het ambitieuze project raakt precies de goede snaar.
De filmpjes zijn niet chronologisch of geografisch gerangschikt, maar vormen toch een logisch geheel. Alle bijdragen zijn van grote kwaliteit, maar drie juweeltjes springen er uit. De bijdrage van de gebroeders Coen over het 1e arrondissement met Steve Buscemi in de hoofdrol. Een Amerikaanse toerist leest op het station Tuileries dat hij beter geen direct oogcontact kan maken met Parijzenaars. Per ongeluk doet hij dat toch en dat is het begin van een hoop misverstanden. De bijdrage van de Duitse regisseur Tom Tykwer (regisseur van o.a. Lola rennt) met Natalie Portman in de hoofdrol is een dynamisch en ontroerend bewijs dat liefde blind is. De film van de veel gelauwerde Spaanse Isabel Coixet met in de hoofdrol Sergio Castellito laat zien dat onvoorwaardelijke liefde de meest intense liefde is.
Zelfs in Cannes is het zeldzaam dat zo’n grote groep verschillende regisseurs en acteurs tegelijkertijd op het podium staan. Na afloop kregen de makers een daverende ovatie die minutenlang duurde. Die warme ontvangst vormde een schril contrast met de reactie van het publiek de dag ervoor op een andere film waarin de stad Parijs een hoofdrol speelt: The Da Vinci Code. Na afloop van die film bleef het ijzig stil, en het duurde even voor er een bescheiden applaus begon.
Voor wie van Parijs houdt is de film een ‘must’, voor wie van de liefde houdt is de film een hartverwarmer, en voor wie zoals ik even genoeg had van Parijs na de brandende banlieues, de stakende studenten en de prutsende politici, is het een onweerstaanbaar portret waarna je niets anders kunt concluderen dan Paris, je t’aime!
This post is also available in:
English 
Nederlands 
Français
