Samen met de ENA, Polytechnique en Mines, is het Institut d’Etudes Politiques de Paris de kweekvijver van de Franse elite. De school, kortweg Sciences-po genoemd, heeft een wereldwijde faam. De concours vormen een onlosmakelijk onderdeel van het gesloten Franse onderwijssysteem en het woord alleen al is voor menig Fransman genoeg om zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd te laten verschijnen.
De geslotenheid van de Franse elite is in mijn ogen de voornaamste oorzaak van de morose toestand waarin het land verkeert. Met het idee dat een systeem alleen van binnenuit te veranderen is, besloot ik begin dit jaar mee te doen aan het concours voor toelating tot de Master-opleiding van volgend jaar. Met 3.000 zwetende kandidaten boog ik me in een aftandse examenhal in een Parijse voorstad negen uur lang over allerlei vraagstukken als de staatsschuld van Frankrijk, de effecten van 9/11, en over een citaat van Auguste Renoir. Groot was mijn genoegen toen ik vrijdag de uitslag kreeg: Op de lijst admissibles (pdf) prijkt mijn naam. Ik hoor bij de laatste tien procent, ben dus admissible, toelaatbaar, maar nog niet toegelaten. Er rest mij nog slechts één hindernis voordat ik de Franse elite kan binnendringen: een mondeling examen over twee weken. U hoort nog van me.
